थ्रोट कट रेझर

     हातामधे अलगद उचलेल प्रियाच शरिर वजनाने हलक होत. नऊ वर्षापुर्वी महाबळेश्वरला त्याने जेव्हा तिला पहिल्यांदा हातात उचलून घेतले होते तेव्हापासून तिच्या वजनात जास्त फरक नव्हता पडला.

     रवीने काळजीपुर्वक तिला बेडवर ठेवलं, त्याच्या अपेक्षेनुसार तिची काहिच हलचाल नव्हती. घाई करत तो रूम मधून बाहेर पडला. प्लॅनिंगपेक्षा त्याला आगोदरच ऊशीर झाला होता.

     हातामधे पुन्हा एकदा रेझर घेतला, त्याच्या चमकदार शार्प ब्लेडवर लाल रक्त लागल होतं. थ्रोट-कट-रेझर का म्हणतात हे त्याच्या पात्यावर गोठणाय्रा रक्ताला  पाहूनच कल्पना येत होती.

     तेव्हड्यात दारावरची बेल वाजली. कानाला नकोसा वाटणारा आवाज. रागानेच त्याने रक्ताचे डाग पुसून दरवाजकडे नजर टाकली की या अनपेक्षीत वेळेस कोण आला असेल.

"येस!" रवीच्या आवाजात रागिटपणा होता, दार सुध्दा त्याने फक्त चेहरा दिसण्यापुरती फट राहील ईतकाच उघडला.

"हाय रवी,-- मे आय कम ईन?" त्या तरूणाच्या बोलण्यात एक साधेपणा होता. " i wanna talk with you, Its Important."

"तु ईथं....काय...." पण रवी चे बोलणं संपण्या आगोदरच मनोजने दरवाजा अजून उघडला आणि त्याच्या हातातुन रेझर हिसकावून घेतल.

"What the hell you ----"

"रवी, हे बघ, माझं ऐक, उगाच काही वेडेपणा करू नकोस, तिची तेवढी लायकी नाही आहे!"

"what are you talking about?" कपाळावर आठ्या आणत रवीने विचारले

     आजुबाजूला बघत मनोज म्हणाला, "आपण आत बोलू, ईथं नको"

     मनोजचे शब्द ऐकून एका क्षणासाठी रवीच्या डोळ्यासमोर आंधारी पसरली होती. बाजूला होवून स्वत:ला सावरत त्याने मनोजला आत येवू  दिले.  

     दोघानींही एकमेकांकडे नजर टाकली. रवीला पुढे काय बोलायचे कळत नव्हते. रेझरकडे पहात मनोजने विचारले, "प्रिया कुठे आहे? ईज शी ऑल राईट?"

     रवीला मनोजच्या डोळ्यात कसलीतरी भिती दिसत होती पण तरिही तो गप्प होता.

"I think, माझ्याबद्दल तिने तुला सांगितलच असेल. ती नेहमी तुला कळवण्याची धमकी द्यायची. .......I know  हे ऐकून की तुला माझा राग येईल but I can understand."

     रवी पलटून काहितरी बोलेल असं मनोजला वाटलं. पण तसं काहिच झालं नाही. "हे बघ I am sorry! जे काही झालं ते चुकीचं होतं, totaly wrong.  तिने जॉब शोधायला मला मदत केली तरी मी असं नाही करायला हवं होतं. पण प्रिया असताना माझ्याकडून या सगळ्या गोष्टी नकळत घडत गेल्या, ........"

     रवीने मनोजकडे प्रश्नांर्थक चेहय्राने बघितल.

"प्रिया... खुपच चालू आहे! She is just more than anyones imagination. मला वाटतं तुला आता तरी तिच्याबद्दल सगळं समजलंच पाहिजे."

     रवीला राग अनावर होत होता. ईतर कोणी त्याच्या वाईफबद्दल असं काही बोलला असता तर त्याची काही खैर् नव्हती. पण आता ती वेळ कधीच निघून गेली होती. हॉलमधल्या सोफ्यावर बसुन तो फक्त ऐकत होता.

"Actually तिच्या जाळ्यात आडकलेला मी काही पहिलाच नाही," मनोज शांतपणे म्हणाला. "माझ्या आगोदर सुध्दा होते,.... खुप जण होते....She enjoy all these. गेल्या पाच वर्षापासुन ति तुझ्याशी फ्रॉड करतेय रवी,.... She's nothing but a bitch, a Selfish bitch. सर्वात worst म्हणजे हे सर्वानां माहित आहे, Except you."

     सांगताना मनोजच्या चेहय्रावर उदासी पसरली होती, त्या सोबत अपराधीपणाची भावना सुध्दा त्याच्या बोलण्यात वाटत होती. 

"Yes, it"s really sad,...... तु ईतके वर्ष तिच्या सोबत प्रामाणिकपणाने राहिलास, तिला कुठला ड्रेस आवडतो, कुठला पर्फ्युम अवडतो, कुठली ज्वेलरी आवडते, तु तिची प्रत्येक आवड-निवड जपलीस, प्रत्येक लहान-सहान गोष्ट....., पण तुला तिचं खरा चेहरा कधीच कळला नाही"

     ईतका वेळ मनोजच्या चेहय्रावर जे टेन्शन होतं त्याची जागा आता सहानभुतीने घेतली होती. दोघांचाही चेहरा पडला होता.

     रवी अजुन निशब्दच होता. म्हणुन मनोजने हाताची बोट मोडत सांगायला सुरवात केली. "तिन महिने झाले असतील. प्रिया ने जस्ट दिपकला सोडले होते, आणि दुसरा टाईमपास शोधत होती. आणि मी भेटलो. Please dont mis-understand me... मी काही संत वैगेरे नाही, पण मला फक्त तिच्याकडून एखादा ग्रिन सिग्नल हवा होता. First time I was excited about all that..... तु ऑफिसमधे असायचास तेव्हा आम्ही भेटायचो. ती तुझ्याबद्दल नेहमी म्हणायची -माझा रवी,..... गरिब बिचारा, silly ***, बिजनेसमधे असा पार्टनर केला ना की एक्जीक्युटीव्हची काही गरज लागत नाही, Just support him in all his decisions and then U just enjoy the show"

"तुला माझ्यावर अजुन विश्वास वाटत नसेल तर नंतर ईतरांकडून खात्री करून घे. माझ्याबद्दल तुमचं काहिही मत असेल, पण पुढ काय करायच- that is you have to decide"

"मग,.... आता काय झाल?" खुप वेळा नंतर रवीने कसेतरी शब्द उच्चारले.

"आता सगंळ संपलय,  मला या सगळ्या चा कंटांळा आलाय, स्वःताचीच चिड येते. मी ईतका वाहवत कसा गेलो  स्वत:ला का? विचारत असतो. I just hate myself and her for all this. तिच असं वागण पाहून घृणाच वाटायला लागलेय. कधी वाटत for all this, I will just kill her."

     हे शब्द ऐकून लगेचच रवीचं लक्ष टेबलावर असलेल्या धार धार रेझरकडे गेलं. रेझरच्या शार्प ब्लेड्स कडे एकटक बघत मनोज म्हणाला

  

"काल रात्री ती माझ्या अपार्टमेंट मधे आली होती. आमच्यात कडाक्याच भांडण झाल. मी तीला समजावलं की आता सगळं संपलय, पण ती मानायला तयार नव्हती. तिला आता पर्यंत कोणीच नाकारलं नाही. तिला माझ्यासोबत हारल्यासारखं वाटत होत. त्यानंतर तिने हे सगळं तुला सांगून मला माझ्या जॉबची धमकी दिली and that time I was so angree की मी तिला बाहेर हकलून दिल."

"And then.....She comes here, at me.... ."

     क्षणभर दोघंही बोलण्याचं थांबले होते. कोणालाच पुढं काय बोलायचे कळत नव्हत.

"कसला विचार करतोस?" मनोजने विचारले.

"आता.... आता काय बाकी राहिलय विचार करायला, may be I will devorse her------- or--or am going to kill her-- and myself too"

"तिच्यासाठी असा वेडेपणा नको करू, ती त्या लायकच नाही."

"I dont know,.... पण तुला काय करायचय मी काहिही करेन,..... का तुला अजून तिची काळजी वाटतेय?"

त्या प्रश्नाच काहिच उत्तर नव्हत. मनोजच्या हालचालींवरून वाटत होतं की तो अजुबाजूला प्रियाच्या खाणाखूणा शोधतोय.

"प्रिया ठिक तर आहे ना?" मनोजने विचारले

     रवी त्याच्याकडे तुश्चतेने हसून म्हणाला, "तुला काय वाटतयं? की तु येण्याच्या अगोदरच मी तिचं काही बरंवाईट केलय? तुला तिची ईतकीच काळजी वाटत असेल तर तुच का नाही किचन, बेडरूम मधे चेक करत? Afterall ईतक झाल्यावर तुला माहितच असेल की काय कुठ आहे. प्रियानं सांगितले असतीलच"

     हे शब्द ऐकून मनोजला समजत नव्हतं कि पुढ काय करायच. उठून सरळ दरवाजाकडे गेला, दार उघडताना एक वेळ शेवटच मागे वळून म्हणाला, "मी आता सॉरी बोलण्यात काहिच अर्थ नाही. मला जॉब हवा होता, म्हणून मी प्रियाच्या ओळखीचा फायदा घेतला आणि नंतर हे सर्व झालं. But now am leaving this job. आता तरी ती मला ब्लॅकमेल नाही करू शकत. मला नविन जॉब मिळालाय, आऊट कन्ट्री मधे,... बस्! हे आयुष्य ईथच सोडून एक new beginning."

     रवी त्यावर काहिच म्हणाला नाही. तो अजून स्वःताच्याच जगात हारवला होता. ईशाय्रानेच त्याने मनोजला दरवाजा ओढून घ्यायला सांगितला. त्याची नजर फक्त फरशीवर पडलेल्या गडद लाल रंगाच्या डागावर खिळली होती. त्याचा नऊ वर्षाचा त्याचा संसार डोळ्यासमोर येत होता.

"हाय डार्लिंग, काय करतोस?", बेडमधून अचानक आलेल्या प्रियाच्या आवाजाने त्याला डिस्टर्ब केलं.

"आणि असा एकटक काय  बघतोयस?"

"काय? ह काही नाही, तुला जाग आली? मी ऐकलं नाही तु येताना" बोलताना त्याचा आवाज अडखळत होता. "आता तुला कसं वाटतय?"

"अजून डोकं जड आहे. विचित्र वाटतय. चक्करल्या सारखं. तुला माहिती आहे, रक्त बघितल्यावर मला कसं होतं. शेव्हींग करताना जरा निट केअर घेत जा ना"

"ह् आय ऍम सॉरी. आता ब्लिडींग तर थांबलय, पण वॉश बेसिन मधे डाग अजून तसेच असतील. ऍम रिअली सॉरी"

"आता सॉरी बोलून काय उपयोग? नुकसान व्हायच ते तर कधीच झालं?"

"Yes -- Yes, it is." रवी प्रियाच्या नजरेला नजर भिडवून बोलत होता.

     काही कारणास्तव त्याचे ते शब्द तिला डिस्टर्ब करून गेले. " अरे बेड मधे असताना कसला तरी आवाज येत होता, कोण आलं होतं?"

"अ! मनोज आला होता"

     मनोजचं नाव ऐकताच प्रियाने हडबडत विचारले "कोण मनोज?... मनोज कदम?"

"येस"

"हा तो तर ईथे नहमी येत जात असतो"

"का? मला वाटलं तु त्याला लाईक करतेस."

"हे बघ, मी तुझा कलिग्सशी पोलाईट वागते याचा अर्थ असा नाही होत That I like them. आणि तो तर जरा अकडूनच असतो. काल रात्री तर त्याने खुपच बोअर केलं."

"मला सांगितल नाहिस, की काल तु मनोजला भेटली म्हणुन."

"नाही सांगितल? ऍक्च्युअली आम्ही जस्ट भेटलो होतो, आणि त्याने ड्रिंक्स ऑफर केली. थोडावेळ तिन स्वत:च्या नवय्राकडे काळजीपुर्वक पहात विचारलं- "तो ईथं का आला होता?"

"काही विशेष नाही, सहजच, ऑफिसच काम होत. Nothing important."

     त्याच्या बोलण्यात आलेला सहजपणा पाहून तिने सुटकेचा निश्वास सोडला. मनातल्या मनात ती विचार करत होती 'बिचारा रवी, कामाव्यतीरीक्त त्याला कोणी काहीच सांगत नाही.' "अरे, तु अजून तयार नाही झालास? आजपण पार्टीला लेट झालं, तर ती मिसेस सक्सेना माहित आहे ना कशी आहे......तिच्या बोअरींग पार्टीज. I'm just sick of her"

     मागे वळून ती बेडरूमकडे जायला निघाली. मधेच वळून तिने रवीला विचारलं, "आता हे नको सांगुस की तुझी शेव्हींग अजून बाकी आहे" 

     रवी अजून गप्प होता. 

     मग तिने जरासं चिडल्यासारख करत विचारलं "याचं काम झाल की अजुन काही बाकी आहे?" बोलताना तिनं हातामधे रेझर पकडला होता. लाईट मधे त्याची ब्लेड चमकत होती, आणि त्याचा परावर्तन झालेला प्रकाश 

तिच्या नाजुकशा गळ्यावर पडला होता.

"नाही" शांतपणे तिच्या हातातून रेझर घेत रवी म्हणाला, "अजुन, थोड काम बाकी आहे"